27 czerwca obchodzimy wspomnienie Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Kult Matki Bożej jako Wspomożycielki jest bardzo rozpowszechniony w naszym kraju i na całym świecie. Jej ikona ma swoje miejsce w wielu świątyniach, kaplicach, a także w domach wiernych.
Kult Matki Bożej Nieustającej Pomocy sięga początków chrześcijaństwa. Od IV w. mamy wiele oznak kultu publicznego, oddawanego w chrześcijaństwie Świętej Bożej Rodzicielce. Od średniowiecza pojawiają się kościoły i sanktuaria pod wezwaniem Matki Bożej Nieustającej Pomocy czy też Matki Bożej Wspomożycielki, Matki Bożej Łaskawej, Pocieszycielki.
Powstanie ikony Matki Bożej Nieustającej Pomocy niektórzy datują na IX wiek, ale według ostrożniejszych szacunków obraz powstał nawet w XIV lub XV wieku. Przypuszczenia oparte na analizie artystycznej malowidła wskazują, że ikona mogła zostać napisana w Bizancjum czy na górze Athos. Stamtąd mogła trafić na Kretę. Istnieją bowiem przekazy z 1495 roku, mówiące, że na Krecie oddawano cześć cudownemu wizerunkowi Matki Bożej. Nie wiadomo, czy była to ikona Matki Bożej Nieustającej Pomocy, jednak na tej informacji ślad po cudownej ikonie się urywa. Pierwsza historyczna wzmianka o ikonie Matki Bożej Nieustającej Pomocy pojawia się 4 lata później, już w Rzymie. Przez wiele lat, aż do zburzenia kościoła św. Mateusza przy cudownym obrazie Matki Bożej Nieustającej Pomocy - a więc w latach 1499-1808 - wisiały dwie tablice: jedna z napisem łacińskim, druga włoskim, opisujące dzieje ikony. Jest w nich mowa o tym, że zostały one wykradzione z Krety przez pewnego rzymskiego kupca, który ok. 1499 roku wykupił lub wykradł ikonę z jednego ze wschodnich kościołów. Wracając drogą morską do Rzymu, w cudowny sposób uratował się z burzy, co przypisywał opatrznościowej interwencji Matce Bożej z ikony. Na krótko przed śmiercią pozostawił obraz swojemu przyjacielowi z poleceniem oddania go do kościoła. Ten jednak nie wypełnił ostatniej woli zmarłego, gdyż ikona bardzo spodobała się jego żonie. Po pewnym czasie sześcioletniej dziewczynce z tej rodziny przyśniła się Matka Boża z życzeniem, by ikonę umieścić w kościele Augustianów pw. św. Mateusza Apostoła, który znajdował się przy ich klasztorze na Via Merulana na Wzgórzu Eskwilińskim pomiędzy Bazyliką Matki Bożej Większej a Bazyliką św. Jana na Lateranie. Tu ponad 300 lat obraz ten był czczony przez lud rzymski.
W 1739 roku kościół św. Mateusza Apostoła, w którym znajduje się cudowna ikona z Matką Bożą Nieustającej Pomocy, przejęli augustianie z Irlandii. W 1798 roku Francuzi pod wodzą marszałka Berthiera zdobyli Rzym. Najeźdźcy wygnali z Rzymu Papieża Piusa VI, zniszczyli około 30 kościołów, w tym św. Mateusza i klasztor augustiański. Budynki zostały rozebrane, a cudowną ikonę przeniesiono do świątyni św. Euzebiusza. W 1819 zakon augustiański przeniósł się do kościoła Santa Maria in Posterula. Ikonę Matki Bożej Nieustającej Pomocy umieszczono w bocznej kaplicy tego kościoła. Ponieważ w ołtarzu głównym znajdował się obraz Matki Bożej Łaskawej, powoli zapomniano o ikonie Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Po ponad pół wieku odnalazł ją redemptorysta o. Michał Marchi.
